Ondergedompeld in het groen

Rond vijf uur ging ik wandelen, zonnig en droog en rustig. Naar mijn favoriete bos hier in het dorp, het Kooibosch. Wat een geluiden hoorde ik. Een overvloed aan klanken en gezang. Van vogels. Een scholekster, een onbekende vogel in het riet, merel, mezen, ganzen, eenden en een roerdomp in het riet aan de andere kant. Wat een feest met zonder het oranje gedruis. Verplichte gezelligheid op deze dag. Daar licht een allergie. Van huis uit meegekregen en het me eigen gemaakt om zelf te bepalen wanneer er gevierd gaat worden. Niet omdat het moet. Poepen moet, zei mijn moeder en ik heb dat maar goed geleerd.
Nu dus zin in de app die Floortje laatst gebruikte om een vogelgeluid te identificeren. Wat een fantastisch geluid is dat toch, dat van de roerdomp. Een makkie om te herkennen. Maar er zijn er zoveel meer die ik wil leren kennen.
Omdat ik al weken verlang naar de zelfgebakken koeken van iete, die ik voor mijn verjaardag kreeg, eind juni, ging ik zelf aan de slag. Natuurlijk werd het een mix van verschillende recepten en een beetje exta. Dus het waren niet de meest verrukkelijke ooit. Maar wel lekker vers, net als de nieuwe verse groene blaadjes aan de bomen.

Essentieel werk in Kranenburgh

Voor de winkel en kunstuitleen van museum Kranenburgh mocht ik weer nieuwe werken brengen. Meteen een rondje door het museum om de nieuwe tentoonstellingen te bekijken. Onder de indruk van het werk van Jan Roeland. In essentie las ik op de muur en dat is precies wat je te zien krijgt. Puur en prachtig, krachtig, inspirerend en lekker werk. Vogels en alledaags gereedschap. Het eerste werk was wit op wit, met een paar grijstinten. Mijn liefde voor wit op wit werd meteen weer bevestigd. Het waarom ik daar dol op ben. Daarna kreeg ik bevestiging in mijn liefde voor kleur. Geen flauwigheid, maar puur, of wit of kleur.
In het onderste gedeelte van het museum was een tentoonstelling met het landschap van Bergen als thema. Tot mijn enthousiasme zag ik in de tekst op de muur de naam van Folkert de Jong staan, studiegenoot op de Lutma (AHK). Werk in houtskool met grafitti op de muur. Bang! In je gezicht.

We hebben een penningclubje opgericht

Op de Lutma hadden we les van beeldhouwer Geer Steyn. Hij gaf hout en steen. Het ene deel van het jaar was het rammen op Belgisch hardsteen en dan weer gutsen in een blok hout. Hij kon en kan lyrisch vertellen. Weet van regels en spanning en weet dat ook over te brengen. In die tijd, dertig jaar terug, had hij een penningclub opgericht met een aantal van zijn leerlingen van de Hogeschool voor de Kunsten (Lutma). Daar zat ik bij. Ik herinner me het koken voor elkaar en bij elkaar thuis op bezoek gaan en dan onze penningen in wording te bespreken met een fijne maaltijd en een glas wijn. Ongeveer een half jaar terug hebben we met een aantal oud-leerlingen van de Lutma het plan opgevat om weer een penningclubje op te richten. Vandaag was de eerste bijeenkomst, in Den Haag bij Pauline Hoeboer keramiek.
Toen we het vroeger deden kon je op de fiets, of eventueel een klein stukje openbaar vervoer gaan, om elkaar te bezoeken. Nu deed ik er twee en een half uur over om bij onze eerste bijeenkomst aanwezig te zijn. Het was het meer dan waard. Een heerlijke bijeenkomst met onze plannen, penningen in wording en ook penningen van andere kunstenaars, ook een aantal van Geer Steyn, op tafel om te bekijken en ons te inspireren.
Ik had ook twee broches mee van kunstenaar Nanda Smits. Ik ben fan van haar werk. Ze had ook ooit een soort penning gemaakt. Een grote gouden medaille van chocolade voor Yuri van Gelder. Die in 2016 zijn Olympische turnoefening op Lowlands uitvoerde. Ik denk de hele tijd dat ik ook zulk strak en tof werk wil maken als Nanda Smits. Niet het organisch en realistisch werk wat ik maak. Iets van het gras van de buren... Maar goed, altijd mooi om inspiratie op te doen met werk van een ander. Uiteindelijk ga ik een jonge slapende haas penning maken. Niet om op te vreten. Nou wie weet wel. Giet ik het uiteindelijk niet in brons maar in chocolade. We gaan het zien. Goed om samen te komen met deze penningclub.

Steen wolken

Het is nog steeds steenkoud en nat. Maar wat is het licht prachtig en de wolken waanzinnig. Ook de eenvoud van de schittering op het glaswerk op de tuintafel vind ik schitterend. Glas, water en licht trekt altijd mijn aandacht.
Voor de soep had ik paksoi en zo'n mooi stronkje uit de serie van fibonacci moet ik bewaren en op water zetten. Hoe fascinerend dat het groeit in dat glaasje water.

Soms blijf ik plakken

Soms werk ik op kantoor of in een fabriek. Deze week zie ik bergen en stapels. Bergen werk uit serie Rare vogel die, voor de stevigheid, een stuk karton op de achterkant krijgen. Stukken plakfolie en karton gesneden. Namen van de vogels en mijzelf achterop geschreven. Ik neem me voor om dat elke keer als ik nieuw werk heb dat te doen. Daar blijft het bij. Met als gevolg dat ik zo af en toe een aantal dagen stapelwerk doe. Dan mis ik zo het creatieve proces en ben altijd bang dat ik het daarna nooit meer doe. Dat ik in het stapels-maken-fabriekswerk blijf. Want eigenlijk vind ik het ook prettig, dat gerepeteer. Ik moet zelfs oppassen dat ik niet heel de dag binnen in mijn atelierfabriek blijf. Want het excuus om mezelf los te lopen, om een creatief proces op gang te brengen, is er dan niet. Dus hup wandelen. Hoofd leeg, ideeën vol.

Vragen

Hoezo nu weer dat oude liedje in mijn hoofd bij het typen van het woord vragen? "Even aan m'n moeder vragen....", das wat bij me opkomt. Het ging vandaag wel om antwoorden. Gevraagd om te exposeren op een bijzondere locatie. Voelt het goed en klopt het? Zaterdag ben ik op de locatie gaan kijken en het voelde goed. Voor inspiratie en de twijfels wegnemen liep ik een stuk over het strand. Frisse stevige wind, prachtig licht en dikke wolken. Het antwoord was ja. Verbinden, we zijn verbonden, in het echt en altijd. Muziek en tekst van het album Sterrenlopen van Wende gaf ook het vertrouwen dat het goed is dat ik ja zei.

Droog in de tuin

Ik heb een oxalis en zelfs de droge verdorde bladeren vind ik mooi, heel fotogeniek.
Graag willen we een groene schutting tussen ons en de buren op links. We hebben gaas gezet en hedera geplant. Helaas is de hedera die ik kocht ongeschikt voor aan de kust. Nu alleen nog maar dorre takken tegen het gaas. Alle bladeren zijn weggewaaid deze winter. Dus heb ik me voorgenomen om hedera te stekken. Overal waar ik in Callantsoog gesnoeide hedera zie, stop ik en neem wat mee om te stekken. Hopen dat die het wel gaan doen. Ik heb ze een aantal weken op water gezet. Vandaag geplant in de tuin. De glazen potten hebben een mooie groene aanslag, schitterend gezicht zo in de zon.

Nieuw werk bij Blauwdruck Zwolle

Werk uit de serie Rare vogel, Stofwisseling en bekers uit serie Zeee mocht ik brengen. Ik kocht daar natuurlijk zaden, want daar heb ik altijd behoefte aan. Zeker als ze zo aantrekkelijk zijn verpakt door Miranda Hammers van This is for all. Een product met een mooie verpakking en mooier doel: Lief voor de planeet, goed voor de ziel.

Het madeliefje

Ga het niet lezen, het sprookje van Het madelief en de leeuwerik. Ik las het twee keer en het is echt gruwelijk wreed. Zucht. Tranen over mijn wangen. Knap dat je dat kunt met tekst. Dat terzijde.
Dit werk maakte ik dus geïnspireerd op het sprookje Het madeliefje van Hans Christian Andersen. Nummer zeven van mijn nieuwe serie met bloemen in sprookjes, vertellingen en mythes. Gemaakt op tweedehands tafellaken van damast met bloemmotief, genaaid met tweedehands en nieuwe garen en papier uit oude prentenboeken. Met proppen tweedehands katoen vastgezet in ronde lijst, gekregen als restmateriaal uit een kleine werkplaats.

Distel sprookje is rond

Nummer zes van de nieuwe serie met zonder naam is af. Geïnspireerd op verhalen met de distel in de hoofdrol.
In de tuin staan al weer uitgebloeide paardenbloemen. Gek genoeg moet ik dan denken aan het songfestival en aan wensen blazen, pffffffffffffffffff. Zo een wens de weide wereld in. Of beter nog je wens het universum in. Een wens kan ik zo snel niet bedenken. Er zit namelijk nu weer een liedje in de weg. Dat krijg je dus met een hoofd vol liedje. .... " Welkom in Europa. Blijf hier tot ik dood ga. Euro pa pa. Euro pa pa." ... Dan wens ik dat ik nog veel meer leuke dingen van Joost Klein zal gaan horen en zien.

Schotse distel

Voor mijn nieuwe serie met cirkels lees ik sprookjes over bloemen. Dit werk is geïnspireerd op verhalen van de distels in Schotland. Hoe Noormannen stilletjes op sokken aan land kwamen. Om de boel te veroveren. Daarna in de stekelige distels trapten en zo zichzelf, door een gil, verraden. Zou hier de held op sokken vandaan komen? Ik ga het niet eens opzoeken. Besluit nu dat dat het geval is.
Volgend werk is geïnspireerd op madeliefje. Gruwelijk sprookje overigens, met leeuwerik. Hopelijk is het werk wat er komt gezelliger dan het verhaal. Alvast wat foto's van madeliefjes uit onze tuin. Die staat vol. Ik doe net als vorig jaar mee aan 'Maai mei niet'. Het gras geeft zoveel bloemen. Mars denkt overigens dat, wanneer het juni is, ik een zeis nodig heb om het gras te maaien. Ik ben bang dat hij gelijk gaat krijgen. We kunnen er bijna een doolhof van maken. Nu een fijne plek voor insecten. Wie weet zijn die ook dol op doolhoven. Zou zomaar kunnen. Die spelen vast ook, net als andere dieren en mensen. Lekker spelen.

Borsjtsj

Sinds 1997 maak ik borsjtsj, rode bieten soep. Het recept van toen ligt nog ergens in een verhuisdoos. Samen met al mijn favoriete recepten uit de trapkast van ons vorige huis. Ik probeer het afgelopen jaar nu steeds een ander borsjtsj recept uit. Het is het nog niet. Toen kon ik de soep drie keer per dag eten. Zo verrukkelijk was de soep van dat recept. Wie weet als de verbouwing klaar is dat er dan tijd is voor het uitruimen van de overige verhuisdozen, die nu nog op zolder staan.
Deze soep deed ik uiteindelijk door de blender. Een prima alternatief. Toch verlang ik naar de soep van dat oude recept.
Van de resten maakte ik foto's. Wat is die reeks van fibonacci toch fascinerend, en die kleur van de bieten, zo mooi diep rood.

Wildrijk bos

Een zondagse wandeling door Wildrijk in Sint Maartensvlotbrug. Een klein bos met mooie kronkelige bomen en het staat nu vol met bloeiende wilde hyacinten. Op zondag ga ik meestal niet heel graag naar zulke plekken. Maar met de storm, regen en hagel voorspelling van maandag toch vandaag heen. Want na die buien staan de bloemen er misschien dinsdag er niet zo heel mooi meer bij. Het was genieten van het bos, de bloemen, de vogels en vogelgeluiden, het licht en de vlinders.

Het sneeuwklokje

Deze keer werk gemaakt geïnspireerd op het sprookje Het sneeuwklokje, ofwel Zomerzotte in het Deens. Een sprookje van Hans Christian Andersen. Wederom gebruikte ik garen op een mooi klosje van hout van mijn overleden Tante Jo. Heel mooi groen dit keer. Een groen die ook in het sneeuwklokje voorkomt, vind ik. Een stuk papier uit een tweedehands prentenboek geknikt, genaaid op een oud tafelkleed van damast met (jus) vlekjes en gepropt met stukken, proppen, katoen in een cirkel van eikenhout, restmateriaal uit een fijne werkplaats. Dat proppen blijft, denk ik. De eerste deed ik uit gemak, even snel, geen zin om de boormachine een een geschikt boortje te gaan zoeken. Nu ben ik dat blijven doen en het bevalt me.

Filterkoffie en sprookjes

Vanmorgen stopte onze koffie automaat ermee. Het apparaat zet verrukkelijke koffie. Maar wilde vandaag even met vakantie. Nou, dan doe ik dat ook. Tenminste zo leek het. Kamperen deed ik. Of alsof. Eigenlijk ben ik dol op kamperen, de eenvoud en een beetje onhandig rommelen op de vierkante meter. Die ouderwetse koffiefilter op een thermoskan smaakte verrukkelijk. Naast koffie drinken las ik heel de dag sprookjes met bloemen in de hoofdrol. Dit voor mijn nieuwe serie met cirkels van hout.

Doornroosje kleurt blauw en geel

Dit is nummer vier in mijn nieuwe serie (nu nog even zonder naam) met bloemen sprookjes. Genaaid met een klosje garen van Tante Jo. Die is al heel oud. Niet Tante Jo, dat klosje. Zij was heel oud toen ze overleed. Ik nam haar naaigerei mee. Alle sieraden waren al weg, gingen mee met een aangetrouwde tante. Lekker belangrijk. Ik voel me zoveel meer verbonden via haar naaigerei dan een gouden ring ooit zou kunnen. Een groot aantal klossen garen gebruik in niet meer. Mijn naaimachine loopt op die gare garen vast. Sommige zoals deze mooie blauw op een klosje van hout werkt nog wel goed. Na het werk een interessante webinar gevolgd van Marije Vogelzang. Dus vanavond even benen strekken na dag achter naaimachine en computer.

De twaalf broeders

Werk geïnspireerd op het sprookje De twaalf broeders van Grimm. Voor mijn nieuwe serie met cirkels maak ik werk van tweedehands damast, papier uit oude prentenboeken, naaigaren en een ronde lijsten van noten en kersenhout. Gekregen als restmateriaal. Heel blij mee. De inspiratie voor het werk haal ik uit sprookjes en verhalen over bloemen. Hier zijn lelies de bloemen die voorkomen in het sprookje De twaalf broeders.

Wede en bloemen weelde

Nu al plezier van de vele bloemen in onze tuin. Aan zee is het even leren wat er groeit. Tijdens de Covid crisis en net erna heb ik even geholpen bij Huiberts Biologische bloembollen. Sinds die tijd gaat al mijn zakgeld op aan hun bloembollen en akkerzaad. De verschillende narcissen van Huiberts zijn op z'n retour, de blauwe druif staat ook al een tijdje. Nu gaan de boshyacinten in bloei. Zo enthousiast ben ik over die bio bollen. Ik kijk de bloemen bijna de grond uit. Over grond gesproken. Ik ben palmkool aan het kweken, in onze aanbouw. Lekker warm en zonnig. Die vind ik ook zo mooi voor in de tuin.
Voor het tweede jaar komt de Wede van zaden van kunstenaar en activist Claudy Jongstra op en ik zie de bloemen er al in zitten. Blij dat ze het doen hier aan de kust van Callantsoog.