Prachtig blauw. Ik hou van blauw. Ik haat woede en verdriet. Ik wil het niet meer. Steeds verrast worden met verdriet om Mieke. Ik wil een rouw-bedank-brief in envelop met rouwrandje, zodat ik niet me dood schrik wanneer ik hem open en daar weer geconfronteerd word met kaart, in blij blauw, en de dood van mooie Mieke.
Muziek is stom. Ik kan de radio niet aanzetten of er is iets wat me doet denken aan Mieke en aan een beter leven. Ik wil niet meer steeds huilen, me niet meer ongelukkig voelen. Niet meer boos zijn of boos worden. Ik wil begrip hebben. Ik heb nog tijd nodig om te rouwen. Ook de wil om betrokkenheid af dwingen vind ik stom.
En een blauwe ballon laten knallen vind ik ook stom! Ik zit te chatten over dat ik het stom vind allemaal en precies op dat moment knalt er een blauwe ballon. Eentje die er al 8 dagen hangt van Teun haar verjaardag.
De hond is ook stom. Die loopt alleen maar rondjes, en krabt zich suf van de jeuk. Al zoveel geprobeerd tegen zijn jeuk en het is heel zielig, maar hij moet stoppen met rondjes lopen en krabben. Gek word ik er van. En als hij dat dan niet doet dan zit hij in mijn blikveld heel depressief naar me te kijken.
Kappen met prachtig en krachtig. Mieke haar dood is kut. Niets prachtigs of krachtigs aan.
Het stomme is ook dat ik eigenlijk alleen maar leuke dingen wil doen en stomme dingen wil overslaan. Zo haat ik huishouden en koken en boodschappen doen als nooit te voren. Ik vind het maar onhandig dat verdriet. Ook schaam ik me. Ik heb het goed, ik leef in vrede, ben (op mijn frozen shoulder na) gezond, de kachel doet het en toch zit ik zo verdrietig te zijn. En ook nog eens vol haat en frustratie over hoe anderen omgaan met hun verdriet. Of wellicht geen verdriet hebben of tonen. Het ego is stom! en uitroeptekens op rouwkaarten ook. Stom!
Sorry voor mijn geraas en getier. Van de week hoorde ik dat woede niet verdwijnt door op een kussen te stompen. Nou rustig gaan zitten kijken voordat het voorbij is vind ik ook stom irritant. Laat staan mediteren, jak. Dit is nu even mijn stompkussen.
Bijgaande foto's zijn uit mijn 'licht' archief. Wellicht verlicht het.
(dubbele foto 3 is genomen op Vlieland itgwo 2014, werk Campsite van Bert Kramer en Marie-José Hamers)
