Al is het maar twee minuten stil, toch ben ik er heel de dag mee bezig. Zo dacht ik aan de Poolse soldaat, de oude en volgens mij enige grote liefde van mijn lieve tante Jo. Hij sneuvelde alsnog op zijn terugreis naar Polen, na de bevrijding van een groot deel van Nederland. Triest en romantisch. Mijn tante Jo bezocht nog vaak zijn graf in Polen.
Wellicht minder romantisch, wie zal het zeggen, ik was er niet bij, maar ik dacht ook aan de familie van mijn vaders kant, die 'foute Duitse' dingen in hun winkel verkochten tijdens WOII. Wat was hun beweeg reden? Wat was hun verdriet? En straf? Hoe gingen ze daar mee om na de oorlog?
Tijdens het toetje waar we de dag mee begonnen dacht ik niet aan de familie. Want soms leef ik mijn favoriete quote na: "Life is short, eat dessert first!". We begonnen de dag, al was het de laat in de ochtend, met warme appeltaart met mango en slagroom, mmmmmmm.
