Soms, als het werken aan een bepaald thema te heftig wordt, ga ik letterlijk naar de woorden kijken van de titel van de expositie.
Dat is nu het geval. Toen ik een tijdje terug begon met het werken aan dit thema maakte het me zo verdrietig en machteloos, dat het heel mijn manier van werken in de weg zat. Graag maak ik de wereld mooier met mijn werk. Ik lees geen krant en weet weinig van geschiedenis, nieuws en politiek. Mijn werk gaat over schoonheid, ritme, licht en liefde.
Het deel thema wat ik toegewezen had gekregen was 'de donkere kant van water'. Tijdens het werk kwamen er beelden van de vluchtelingen op zee bij me op..... Het kroop onder mijn huid. Tranen over mijn wangen. Zelfs tijdens een kop koffie bij mijn ouders.
Waar ik nu mee werk is het omgekeerde, in mijn hoofd dus, van ondraaglijk, namelijk de draagkracht van water, drijven. Dat water lichter maakt, schoon spoelt, nieuw leven geeft, vruchtwater.
Draaglijk. Ook mooi woord. . . Zucht. Dubbel, dat waterwerk. Daar schijn ik dol op te zijn, op dubbel.
Wanneer ik niet in een flow kom, bij mijn eigen werkproces, zonder druk van een expositie, dan stop ik met dat werk. Het is ook wel een uitdaging om er toch op door te gaan. Dan leer ik weer een onbelichte kant van mijn werkwijze kennen.
Het eindresultaat is te zien op 8 en 9 oktober, tussen 11 en 17:00 uur, in de Watertoren van Alkmaar.
